Maandag 1 maart wuifden we elkaar uit, Heleen en ik trokken verder naar Kilifi. Lou Dierick had het transport vanuit het ICRH geregeld. Te voet van onze geweldige verblijfplaats in Mombasa naar het ICRH is helemaal niet ver en dus trokken we vol goede moed met 2 stukken bagage en 1 stuk handbagage het drukke Mombasa in.....en dan heel plots kwam er regen en een schuilplaats in de buurt was niet te zien.....helemaal doorweekt, kwamen we aan.
Dr. Kingola nam ons mee in de jeep richting Kilifi, een rit doorheen prachtige natuur.
Uiteindelijk veilig en wel in Mnarani geraakt waar we verblijven in Dembolo's house, het huis van Eva Maria, een Duitse dame die getrouwd is met een Keniaan.
Al meteen maakten we een wandeling in het gezellige dorp belicht door de ondergaande zon: kakelende kippen, geitjes knabbelend aan het dorre gras of een versleten slipper, spelende kinderen, vrouwen aan de kraampjes, en dit allemaal met het Kiswahili als achtergrond geluid: Hujambo, Habari za jioni, Mambo vipi, Karibu, Asante sana...ik voelde me thuis komen.
Dinsdagochtend nam Eva Maria ons mee met de wagen naar Kilifi, toonde ons wat praktische zaken en zette ons voor Kemri hospital af. We zochten dr. Mturi, stelden ons voor en kregen te horen dat we pas woensdag zouden starten met de stage.
En dus konden we meteen wat indrukken gaan opdoen in the food market. Allemaal kraampjes met mooi gestapelde aardappelen, mango's rijpend in de zon, ananassen omhoog hangend aan een touw. Met een rugzak vol fruit (om later te mogen genieten van een enorm lekkere fruitsla) stapten we terug naar ons dorp. Onderweg werden we betoverd door de kust en het water dat beneden ons lag. We zochten een weg in de blakende hitte om uiteindelijk op het strand te belanden, we aanschouwden de mannen die aan het vissen waren, we zagen krabjes vluchtig aan onze voeten voorbij lopen...we genoten van het uitzicht.
Bij terugkeer in ons dorp zagen we voor de moskee mannen aan het werk, er leek wel iets te vieren. We vroegen uitleg en werden meteen uitgenodigd om die namiddag mee te vieren. De profeet Mohammed werd gevierd met een optocht door het dorp.
En jawel, om 16u begon de grote optocht. De mannen in het wit gekleed vooraan, de vrouwen, kinderen en wij (gesluierd in zwarte gewaden) achteraan. Heleen en ik voelden ons meteen Lieve Blanquaert en Annemie Struyf undercover. Iedereen vond het hilarisch dat wij meededen aan hun feest, achteraf werden we uitgenodigd bij Fatima, de vrouw die ons de zwarte gewaden uitleende, voor een heerlijk zelfgemaakt mangosapje!
Vandaag onze eerste dag in het KEMRI hospital gehad. Ik sta op de high dependency unit en Heleen op de general ward 1. Het was nogal hectisch. In het mini-kamertje van de neonaten staan er 3 tafels, met per tafel 3 neonaten gewikkeld in kleurrijke doeken naast elkaar, de mama's daarrond, de verpleging...tijdens de zaalronde kunnen we amper binnen...En als je binnen kan, dan wil je eigenlijk zo snel mogelijk weer buiten want de omgevingstemperatuur is snikheet.
Daarnaast zijn er op de high dependency unit nog 2 andere patienten, een jongen met malaria en een meisje met pancytopenie die hier al sinds 17/02 is, maar waarbij de diagnose nog steeds gissen is, gezien er nog geen beenmergpunctie gebeurd is....ze ligt in een kamertje apart en er hangt een briefje op de deur dat er geen bezoek is toegelaten voor infectiegevaar...maar haar deurtje staat wel open en iedereen wandelt er binnen en buiten, zonder beschermkledij aan te doen...jammer toch...wellicht zal ze getransfereerd worden naar Nairobi....laat ons hopen.
Plakkende zweetzoenen voor iedereen,
Heleen en Eline
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten