Ik heb al 3 weken mogen genieten van het schrijftalent van mijn compagnons, en nu waag ik er mij aan om een blogtekstje te schrijven. Spijtig genoeg kan ik onze belevenissen niet zo mooi verwoorden, maar ik doe mijn best om een paar dingen te omschrijven die me hier bijblijven.
Vooral details uit het ziekenhuis:
Ontroerend om te zien hoe zorgzaam een afrikaan is voor zijn medemens; als een patiënt geen familie heeft/niet komt opdagen, dan zorgt de vrouw van de patiënt ernaast ook voor hem, zal ze hem eten geven, etc. Ook mooi om zien is hoe alle vrouwen bij hun man op het bed kruipen en daar samen uren liggen. Geen lawaai van tv-series, geen roepende verpleging, wel geschreeuw van de kraaien. We krijgen soms heel aangename reacties van patiënten die ondanks de taalbarrière toch aan onze gelaatsuitdrukking zien dat we met hen meeleven bij de soms o zo pijnlijke procedures of situaties.
Op het eerste zicht grappig, maar eigenlijk schrijnend, is dat de bekers waaruit gedronken wordt en de waskuipen buiten voor het ziekenhuis verkocht worden. Kan je dit niet betalen, dan krijg je je eten en drinken uit een pot waarop staat "erythromycin 500mg".
Wat ook vlak aan de voorkant van het ziekenhuis voorkomt, zijn een paar kraampjes die in openlucht hun grafkisten aan het maken/schilderen zijn. Hmm, luguber niet?
Elke dag komen gevangenen naar het ziekenhuis en dit gaat gepaard met een leger aan politieagenten, die met hun outfit en hun geweren (echt zotte geweren, zoals je ze in de ergste oorlogsfilms ziet) langs je paraderen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Er liggen momenteel 2 gevangenen op onze ward, vastgeketend aan hun bed. Buiten hun handboeien vallen ze niet op, want de pakjes die de patiënten aan hebben, zien er letterlijk uit als gevangenispakjes.
Een patiënt moet een thoraxdrain krijgen. Laten we gezamenlijk met een paar artsen en studenten naar het OK gaan om daar een chirurg te pakken te krijgen en hem dit te laten placeren. De chirurg is net zoals bij ons, een grote mond...En maar wachten...onze dokter is intussen al in slaapgevallen in het hoekje van het OK (oja, vergeten zeggen, maar enkel door de ventilator heb je door dat dit een OK is, "theatre" genoemd hier) maar onze chirurg heeft honger en zijn shift zit erop dus zal onze dokter het zelf moeten doen. Hmmm, slechts enkele bedenkingen maar. De man komt er van af zonder sepsis, al had ik het enkel durven dromen. We zullen eens ontsmetten, hmm, jammer dat die vlieg nu net daar komt te zitten...We zullen eens een insnede maken voor de drain, hmm, jammer dat het een snede wordt van 10 cm. We zullen je eens verdoven (wat hier ook totaal niet wordt gemeld aan de patiënt), hmm jammer dat de verdoving verkeerd wordt toegediend en dat er niet wordt gewacht op de werking van het spul.
Dit valt ons toch erg op, dat communicatie absoluut geen verplicht vak was in het curriculum. Geen compassie. Heb je pijn? Haha, zo grappig (Ik verstomd). Gaan we je pijn doen? Men verwittigt niet. Iemand gestorven? his time has come, we are not here to prevent death (oei, ook niet het moment dan?).
Het leven van de assistent is hier eigenlijk wel een makkie: geen stress, de zon geeft de hele dag natuurlijk licht in het ziekenhuis en alles is open, dus je voelt je niet opgesloten in een box. Als je aan iets niet gedacht heb, wel geen probleem want als je er wel aan gedacht had, wel dan was het er zeker nog niet van gekomen. Triestig voor de patiënten. Geen dect die om de 5 minuten afgaat en ze je altijd ergens nodig hebben, geen administratie die toch bijna de helft van je dagtaak in beslag neemt, en toch klagen ze...Een mens is nooit content zeker?
Het gezondheidssysteem in een overheidsziekenhuis is toch middeleeuws te noemen. Je legt je er oorspronkelijk bij neer, maar hoe langer je er staat, hoe erger je het vindt. Hier gebeurt alles slechts als de familie het kan betalen. Dus medicatie moet je gaan kopen bij de farmacie van het ziekenhuis, maar deze farmacie kan ook het ongeluk hebben dat de voorraad uitgeput is, wat dus wil zeggen dat onze patiënten eigenlijk gewoon doodgaan voor onze ogen..."it's an african hospital" zeggen ze dan als ze onze blik zien... Ook de onderzoeken worden bijna allemaal in een ander ziekenhuis gedaan waar de patiënt op zijn eigen houtje naartoe moet, met het voorschrift van onze artsen. Dus, als de familie dit niet kan organiseren of zoals meestal het geld er niet voor heeft, dan kan je niet verder en geraak je dus niks vooruit, enkel achteruit.
Ook onze eigen persoonlijke ethiek krijgt het soms moeilijk als je weet dat sommige basismedicatie levens kan redden en de mensen het zich niet kunnen permitteren. Jammer als je dan denkt dat wij hier met 50 euro de CT-scan kunnen betalen die de jongen zo hard nodig heeft om de juiste behandeling te kunnen geven...Maar hoe ver moet je daar in gaan? De meeste patiënten met ernstige infecties hebben meestal combinatie TBC en HIV. Dus heel veel kans dat ze binnen een paar maanden hier terug zijn voor net hetzelfde probleem en ze uiteindelijk zullen sterven...
Anderzijds verschieten we dan weer als we naar de "diabetes clinic" gaan, waar ze controle raadplegingen doen en net dezelfde onderzoeken als anamnese doen als ons. Wel zijn de patiëntenmanieren wat verschillend: hier valt een ongeduldige patiënt met de deur binnen (een gordijn eigenlijk) en zet haar zonder schaamte op de stoel van de patiët (die op het onderzoeksbed ligt) neer. Ehum. Na enig aandringen en haar dochter die haar van de stoel moet trekken, wil ze terug naar buiten, maar nog geen kwartier later net hetzelfde.
Hierbij ontdekken we ook dat de mannen zich hier scheren, alles. Het staat in de koran, maar het zal ook wel helpen met deze hitte.
Als hier iets niet werkt, bijvoorbeeld als het toilet buiten dienst is, dan wordt dit doodleuk op de deur geschilderd. Dus u mag raden hoeveel de deuren hier geschilderd worden...
Een sociaal assistente (of dat denken we toch dat ze is) vraagt ons dagelijks uit hoe we het hier stellen. Als ik op een dag zeg dat onze darmen het eten niet zo apprecieerden, schiet ze onmiddellijk uit haar schelp "Do you think our african food is poisoned?!", Oei oei. Ook het feit dat we de bijbel niet lezen kon ze met moeite geloven. Hier in mombasa (één van de weinige plaatsen in kenia) zijn er veel moslims naast de christenen.
Om even niet over het ziekenhuis te babbelen, wist je dat ze hier alles, maar echt alles in zwarte plastic zakjes stoppen? ze hier eten met hun rechterhand? ze je de hand schudden elke dag en als hun hand vuil is, bieden ze je hun pols aan. Als je samenkomt met een groep jongeren en dan het feestmaal wil starten (zoals wij vorige week meemaakten), je eerst een paar uur (of het leek een paar uur) moet wachten om te eten tot iedereen zichzelf heeft voorgesteld, iets wil meedelen aan de groep, of gewoon een saaie speech wil houden?
We zijn weeral klaar voor het weekend! Barbara en co.
