Om af te sluiten

DINGEN DIE WE NET OP HET NIPPERTJE TE WETEN ZIJN GEKOMEN....BETER LAAT DAN NOOIT!

1/ Denk niet aan de laatste bruine couche voor de vliegtuigtrip maar denk aan de dagelijke smeersessies van hoog gehalte.

2/ Beperk ten zeerste de veelvuldige Tarboush bezoeken met momenten vol Chicken Biryani genot, tenzij je graag kortademig in de Rift Valley wordt gespot.

3/ Kenya heeft veel meer te bieden dan hagelwitte stranden en de zon die schittert op de palmbomen. Een bezoek aan de Rift Valley is adembenemend en absoluut aan te raden.

4/ Tijdens een daguitstap ben je best voorzien van voldoende water en vergeet je beter de bergschoenen niet.

5/ Je verlangt beter niet al te hunkerend, gretig of kwijlend naar een BBQ bij thuiskomst. Probeer geen medische voorbereidingen te treffen zoals de berekeningen van de duurtijd van steunkousen en de hoeveelheid aspirine gezien een vlucht wel eens anders kan verlopen. Bij deze een warme oproep om elkaar de appreciëren (okselvijvers, stinkende bek, crisissen, hoog flatus gehalte) tijdens de wachttijd in de luchthaven.

THE RIFT VALLEY

Onze laatste 3 dagen brachten we door in een parel der natuur: The Rift Valley. We logeerden in een prachtig kampterrein met Lake Naivasha aan onze voeten, de brullende hippo's als ochtendwekker en de aapjes als nachtelijke dieven en speelkameraadjes.

Dag 1: Een boottocht op Lake Naivasha in het ochtendgloren deed iedereen stomverbaasd genieten. De doorntocht naar Crater Lake loonde de moeite. 's Avonds hielde we kampvuur en entertainden we de buren met alle muziekklassiekers uit 'the 90's'!

Dag 2: De ochtend begint in mineur, ons gepland ontbij is beschimmeld, dan maar noodgedwongen het dure 'continental breakfast'. Bij het fietsenverhuurpunt krijgen we een gigantische lachbui, de 2 gevraagde fietshelmen bleken 1 fietshelm en 1 tok te zijn. We bedanken voor de tok en maakten Barbara zeer aantrekkelijk door een fietshelm te monteren: Veiligheid boven alles! En route! De fietstocht doorheen Hell's Gate National park en de voettocht doorheen het vulkanisch landschap waren gewoonweg onbeschrijfelijk. De afdalingen in de kloven moesten beredeneerd en vol vertrouwen op onze gids gebeuren. En als toemaatje werden we getrakteerd op een 'feel free King of the world - gevoel! De oe's en a's van schoonheid eindigden in de oe's en a's van de pijnlijke zitknobbelds op de mountainbike gedurende een bumpy terugtrip, maar waren het waard.

ONELINERS

Barbara zegt: " Voor mij een TukTukse paprika!"

Eline zegt: "Moodswing baby"

Elisabeth zegt: "Pff, Goh, het is hier zo warm zeg! De zweetparels druipen mij af! Wat verlang ik om mijn pull terug aan te doen!

Heleen zegt: " I don't think it's Kenyans, I think it's just you"

Sarah zegt: "Not really, but it is very interesting"

AFSCHEID

Trouwe lezers,

bij deze sluiten we ons Kenyaans avontuur af. Voor ons was het een genoegen te schrijven, hopelijk voor jullie om te lezen. Asanteni sana!!

Mungu Akubariki (God bless you)

Barbara, Eline, Elisabeth, Heleen, Sarah.

De Keizerlijke snede

Lieve trouwe lezers,

dr. Kanyata made my day! En dat wil ik met jullie delen!
Eerst even schetsen: Dr. Kanyata is een medical officer die zijn jaar internship doet en heel enthousiast is om mij vanalles bij te leren. De voorbije dagen was ik beetje bij beetje op weg, als ik het geluk had om hem te assisteren, om vanalles bij te leren over "de keizerlijke procedure". Eerst trainde ik me in de subcutane cosmetische hechtingen, nadien trotseerde ik de rectusschede en voorbije woensdag mocht ik voor de eerste maal insnijden en het begin van een keizersnede doen tot en met het openen van de uterus.

Dr. Kanyata beloofde mij een "all by myself " - procedure als we de ideale patiënt hadden. Dit wil zeggen: geen HIV positieve patiënt, geen tweeling, geen dwarsligging, geen patiënt met een hemoglobine van 4g/dl zonder bloed in de zaal...kortom, je moet geluk hebben. En op dat geluk hoopte ik, en des te meer vandaag! Want vandaag was het de laatste dag dat dr. Kanyata op het verloskwartier staat, volgende week wisselen ze echter van afdeling en komt er een nieuwe groep medical officers interns.

En het geluk was me nabij: een 22-jarige patiënt met een foetus in distress!!
It was all mine!! Zalig!

Ik volgde de verschillende procedurestapjes tot mijn hand in de uterus zat, metmijn vingers onder het hoofdje en ik het kind er probeerde uit te halen...hmm, moeilijk!!, dus nam dr. Kanyata even over. Toen de jongen eruit was, vervolgde ik de procedure met een enthousiaste dr. Kanyata op de achtergrond: Keep going, keep going...terwijl ik op dit ritme met mijn naald sierlijk de uteruswanden terug naar elkaar toe bracht...no stress in Kenya! Pole pole!
En dan, toen ik net de huid wou hechten vroeg dr. Kanyata: Daktari, please, can I suture the skin, then I have at least done something today! En met een stralende glimlach en een hart vol vreugde gaf ik naald en draad door.

Asante sana daktari Kanyata!

Liefs,
Eline

Terug van weggeweest: Kilifi-trippers !

Beste dagtrippers !

We zijn terug van weggeweest, we geven het grif toe, we hebben jullie verwaarloosd en hierbij dan ook onze oprechte excuses ... Ondertussen bevinden we on reeds 4 weken in Kilifi en de tijd is gevlogen, in het niets verdwenen ... We amuseren ons nog altijd rot met ons drietjes, al is ons huisje veranderd, ons gezinnetje bestaat nog !

Een nieuwe omgeving vraagt dan ook om nieuwe tips om kenya te overleven ...

1. Breng oordopjes mee, VEEL oordopjes. Ons kleine dorpje Mnarani is immers een aantal moskeeën met bijpassende megafoons rijk. Iedere ochtend om 4 uur en 5 u mogen we bij het hemelse gezang, correctie: geroep en getier van de imam ontwaken. ALLAHU AKBAR klonk nog nooit zo veelvuldig, luid en nabij ... Ook de haan van de buren en de honden op ons domein laten maar al te graag weten dat ze wakker zijn en dat het tijd is om uit je nest te rollen ... Oordopjes dus, uw redder in nood ! We wachten nog altijd op Barbara haar beloofde effort om deze onmenselijk vroege gezangen vast te leggen ...

2. Wees voorbereid op electricteitspannes, ze komen onverwacht en ze kunnen wel een tijdje duren. Plaats je zaklamp, petzl, kaarsen en lucifers dus op een strategische plaats, het zal je veel gesakker bij het stoten van je teen besparen ... Probeer ook te voorzien dat je op dat moment geen bezoek hebt, pannekoeken opwarmen zonder een warmtebron is, zelfs in dit hete klimaat, een onbegonnen werk ...

3. Leer je ondergoed op een strategische manier op te bergen. Een bak die dient om je onderbroeken in te steken en je bh's -naar 't schijnt- moet je die hier ophangen ... Een goeie raad van tante kaat, ook wel bekend als onze huisbazin.

4. Breng niet je beste kleren mee naar Afrika. Wat ooit wit was, is nu vuil grauw. We zullen vanish oxy action gel verwelkomen eens we terug in ons kleine landje zijn !

Ook ongediertje kan een bedreiging zijn voor je garde-robe. Ongedierte vind je hier overal en verschiet je dus geen ongeluk als je een worm tussen je onderbroeken aantreft. Onderdruk die schreeuw en doe vooral alsof het niet gebeurd is ... Verschiet ook niet als er plots 'witte' vlekjes op je kleren verschijnen, Barbara zag haar kleedje zich omvormen tot een woonplaats van fungi ...

6. Lang samenleven doet is met een mens. Jullie kennen allemaal de 'folie à deux' uit de handboeken, wij (Elis en Sarah) hebben hem in levende lijve mogen ervaren. Imaginez-vous: je ligt 's avonds in je bed met petzl op je hoofd een boek te lezen en naast je in bed vindt net hetzelfde scenario plaats. Maar plots o zo plots overvalt je de gedachte dat er een kever rondvliegt onder je net en ook je bedpartner heeft 'iets' gemerkt ... Echter na lang zoeken blijkt er niets te zijn, folie à deux dus ... And don't try to blaim the lariam !

7. Naast huisgenoten, partners in crime en vriendinnen zijn we ook bedpartners ... In het begin wat onwennig, nu zouden we niets anders meer willen en voelen we ons à l'aise ... Zo 'a l'aise'dat Barbara op een nacht besliste om door het muskietennet heen Elisabeth haar hand vast te nemen, met die gedachte dat het Tom was. Ook mezelf betrap ik op een gelijkaardige drang. Na 4 weken het bed te delen met Elisabeth, voel ik me danig 'thuis' dat ik mezelf er al meermaals op betrapte NET iets te dicht bij Elisabeth te gaan liggen en als kers op de taart, haar wang en hand te strelen ... Ja, dan word je wel eens wakker met het schaamrood op de wangen !

8. I'm only happy when it rains ... Of toch niet ! Al zijn we voorbereid, paraplu, k-way, kanga om ons af te drogen . De witte broek en witte rok hadden we even over het hoofd gezien ...

9. Leer de lokale taal ... Leer vooral de mogelijke antwoorden op de vragen die je stelt. Voorbeeld: je bestelt 'nne embe' en je vraagt 'ni bei gani'? Dan is het ook bijzonder handig als je meer getallen kent dan 1 tem 20 want het bespaart je de moeite het nog eens in het engels te vragen en je dus een beetje belachelijk te maken ...

10. Spinazie tussen je tanden, we kennen allemaal het genante scenario ... Hier in Afrika heet het Machicha maar het kleeft al even graag tussen je tanden ... Vraag dus na iedere maaltijd aan je tafelgenoot een voorzichtige blik te werpen op je gebit ...

11. HEB GEDULD. ERGER JE NIET. Een postpakketje ophalen was nog nooit zo'n zenuwslopende bezigheid. Het postkantoor is open, je bracht alle nodige papieren, je pakketje ligt er en er is ook een bediende ALLEEN is de persoon er niet die moet verifieren dat je briefje bij jouw pakketje hoort. Helaas pindakaas! Terugkomen is de boodschap!

12. Vriendelijk zijn is een must, alleen is er een gevaar dat als je je hand toerijkt dat ze je arm willen. Of ook wel: bied je een chipje of een nootje aan, dan nemen ze het hele potje . Blijkbaar is gulzigheid hier niet één van de zeven hoofdzondes.

13. Leer communiceren met gelaatsuitdrukkigen en klanken. Ja zeggen doe je hier door je wenkbrauwen op te trekken, neen zeggen gebeurt hier door middel van 'Uh uh'. Waarom al die tijd en energie aan communicatielessen spenderen als het zo ook kan?

14. Geniet!

Hakuna matata, what a wonderfull phraze, hankuna matata, ain't no passing craze, and please don't worry for the rest of your days, it's our problemfree philosophy, HAKUNA MATATA!

Het verloskwartier: deel 3

Lieve trouwe lezers,

al heel snel een volgend deel, maar er is toch iets wat ik jullie niet wil onthouden.
Tijdens mijn weekje operatiekwartier ben ik serieus geconfronteerd geweest met de Afrikaanse wachttijden. Vrouwen worden tijdens de zaalronde tussen 8u en 8u30 verwezen voor een keizersnede en het duurt immens lang alvorens de vrouw eindelijk op de operatietafel terecht komt. Soms betekenen de immense wachttijden een geluk voor de vrouw. Laat ik even verduidelijken: voorbije donderdag stuurden we zowel om 8u40 als om 9u40 vrouwen naar de operatiezaal...uiteindelijk kwam de eerste vrouw aan om 11u15, ze werd voor een nieuwe wachttijd in de gang geparkeerd. En beviel ter plaatse! Een litteken gespaard! Diezelfde namiddag beviel een andere vrouw op diezelfde geparkeerde plaats van een tweeling. En dus komen we naadloos tot de bedenking betreft de exacte indicatie tot keizersnede.
Er worden hier jammer genoeg heel veel keizersnede's verricht, keizersnede's bereiken hier niet voor niets de nummer 1 plaats binnen de gynaecologische operaties! Door het gebrek aan goede monitoring en het gretig gebruik van de term foetale distress, worden hier dagelijks vele vrouwen naar de sectiozaal gezonden...en voor sommige vrouwen brengt de parkeerplaats in de gang een verlossend geluk!
Ikzelf heb hier nog geen vrouwen keizerlijk ingesneden, maar wel deze incisies tot een goddenlijk resultaat omgetoverd.

Nog 3 weken en deze unieke Afrikaanse ervaring is ten einde...
Ik geniet ten volle van de zonsondergang die valt tussen de palmbomen tijdens een matatu-rit, van de zingende imam terwijl je door Mombasa loopt (de imam van 's nachts om 4u in Kilifi ga ik NIET missen), van het gegiechel onder de omstaanders als een muzungu een mondje Swahili praat, van de weekenduitstapjes...een hart vol mooie herinneringen.

Liefs,
Eline

Het verloskwartier: deel 2

Aan mijn vurige lezers,

terwijl ik hier mijn slijmerig, aardslelijk gezelschap, namelijk een duizendpoot, vakkundig uit de zetel verwijderd heb - aangenaam gezelschap is anders - richt mijn pen zich weer even tot jullie. Het verloskwartier omvat zoveel dat het moeilijk allemaal te verwoorden is maar ik doe graag opnieuw een poging.

Vorige week kregen we een aterme vrouw op de consultatie! Vooreerst moeten jullie zich geen consultatie voorstellen zoals bij ons, het is een zaal met 2 houten banken waarop de zwangere vrouwen plaats nemen en diegene die eerst is, wordt eerst gezien in één van de hokjes, afgesloten met een triestig gordijntje aan de ene kant, niets aan de andere kant en heel veel over en weer geloop als continue aanwezigheid van een heleboel mensen.

De abdominale palpatie leverde een kind op in dwarsligging wat een keizersnede zou betekenen...de hoofdvroedvrouw deed een vaginaal toucher en voelde een hoofd...hmmm, een tweeling??? Niemand wist het, want die dame had geen enkele echo gekregen in de zwangerschap. We keken even naar het dossier en namen kennis van haar obstetrische voorgeschiedenis, de dame in kwestie bleek grote kinderen op de wereld te zetten (4 kg eerste kind, 4,200 kg tweede kind). Het bleef spannend...was dat gewoon een zeer groot kind gecombineerd met een verkeerde abdominale palpatie? Of bracht de combinatie van de abdominale palpatie en het vaginaal toucher ons toch tot een tweelingzwangerschap?) Het werd afwachten...en van afwachten gesproken...om 11u werd de vrouw opgenomen met een cervicale dilatatie van 9 cm. [Voor de leken onder de lezers, een volledige ontsluiting is 10 cm en normaal gezien verwacht men in een vlotte vooruitgang in die fase 1 cm per uur.] Een bevalling nabij...en dus bleef ik in de buurt...jammer genoeg werd de vrouw heel slecht gemonitord..met heel slecht bedoel ik echt heel slecht...6 geneeskunde studenten die in haar kamer staan, allemaal voor de eerste keer hun hand op een zwangere buik leggen om de uteruscontracties te voelen en niet eens een horloge uit hun zakken halen om een idee te krijgen van duur en frequentie...om nog maar te zwijgen van het opmeten van de foetale harttonen elk half uur...

Samengevat: er kwam geen schot in de zaak! Hoegenaamd niet! De vrouw kreeg om 12.30 nogmaals een vaginaal toucher wat dezelfde bevindingen toonde. En de uren die daarna volgden werden voor de vrouw ondraaglijk...dat kon ook niet anders, haar buik leek haast te ontploffen...er moest dringend een review gebeuren...nu ja, dringend? ...Uiteindelijk was de consultant om 16u op post! Nog steeds 9 cm ontsluiting en dus geen vooruitgang en dus keizersnede...eindelijk! De vrouw schonk het leven aan 2 jongens, van elk 3,5 kg!

Vandaag mijn eerste ervaring in het operatiekwartier. Met het operatiekwartier bedoel ik het operatiekwartier enkel en alleen voor keizersnedes, bestaande uit 2 operatiezalen (waarvan er momenteel 1 in gebruik is wegens een tekort aan anesthesisten), een scrubzaal, een reaimatiezaal voor kind, 2 kleedkamers en een relaxruimte. Eigenlijk verloopt alles redelijk gelijkaardig, behalve op een paar uitzonderingen na:
- de anesthesisten hebben geen goede stethoscoop ter beschikking, ofwel hebben ze er eentje met een toeter op doe ze niet handig lijken te vinden, ofwel hebben ze er eentje waarvan de oren kapot zijn...gelukkig is er de muzungu die een stethoscoop bij de hand heeft
- de patiënte wordt niet vastgemaakt op de operatietafel, ik wil niet meemaken wat dat voor consequenties kan hebben
- de steriele doeken zien er echt niet steriel uit..ze zijn vol met vlekken, gaten, afgebleekt door het wassen...en ook deze zijn niet kleefbaar, maar worden gewoon als verschillende tafellakens in elkaar gepuzzeld om de patiënte te bedekken
- na afloop worden die tafellakens gebruikt om de vrouw en de betreffende tafel schoon te maken...even wat ontsmetting erop gieten en de besmeurde, bebloede doeken doen opnieuw hun dienst
- vrouwen ondergaan hier allemaal een volledige verdoving...wie wil epidurales komen prikken??
- de gang doet dienst als recovery ruimte
- de relaxruimte doet effectief dienst als relaxruimte..want na een keizersnede doen de artsen effectief een dutje, lang uitgerekt op de zetel...

Tot schrijfs,
Eline

Album-time: safari in Tanzania !

Een van de vele twiga's of giraffen die we mochten bewonderen ...


Ook simba was van de partij ...

De groep inclusief de drivers, Jackson en Faraj, bij de ngorogorokrater ...

Barbara en Elisabeth, zoals jullie zien was het FIJN !

De hele zotte fijne bende, klaar voor nog een fijne safari-dag ...

Uitzicht vanuit onze lodge op de Ngorogoro-krater ...

Doe de masai-groet !

Ook in het dierenrijk vindt romantiek plaats ...

Alexander, babs broer en zijn vriendin, Linde vergezelden ons ...

Heleen en Barbara, Sopa Lodge, Ngorogoro-krater ...

Uitzicht vanuit onze Sopa-lodge op de Serengeti ...

Heleen en Sarah, met de haren in de wind en spot vooral ook de twiga's op de achtergrond !

Sarah en Mathias ...

Een van de jeeps met Jackson, één van onze drivers ...

Album-time : Lamu