Het verloskwartier: deel 1

Lieve lezers,

gisteren mijn eerste dag op het verloskwartier. Al snel was ik compleet in shock! De algemene zaalronde ging van start met maar liefst 24 personen (op de kop geteld!). De eerste vrouw lag op bed met haar kleurrijke Kangha over haar gespreide benen en plots, hupsakee verdween de Kangha en konden alle aanwezigen haar fameus oedeem van de schaamlippen observeren. De consultant-arts vroeg aan iedereen zo fier als een gieter: ' Have you seen this before?'
Bij de 2e vrouw werd doodleuk een vaginaal toucher gedaan en een speculum ingebracht en dit alweer met 24 toeschouwers. Ik kwam enorm onwel. Ik had een washandje op zak om mijn zweet af te vegen en nam het snel voor mijn mond, mompelend tegen mezelf: 'Dit kan toch niet, waar is de privacy naartoe? Oh my god!'
Gedurende de rest van de voormiddag hielp ik mee met het onderzoeken van zwangere, bijna aterme vrouwen, om te beslissen of ze al dan niet opgenomen moesten worden op het verloskwartier. Na de lunch werd ik onmiddellijk vastgegrepen door een 'Sister' (verpleegster) : Daktari, daktari, kan je een intraveneuze lijn prikken? Eerder die dag had ik een IV lijn proberen te prikken en was tot de conclusie gekomen dat zwarte huid heel wat stugger is dan blanke huid, maar ik knikte van YES en werd meegenomen naar een vrouw die in volle arbeid was. Tussen de persdrangen door probeerde ik haar hand te fixeren en maakte een vlotte intraveneuze toegang. ZUCHT! Het is hier immens druk en iedereeen loopt binnen en buiten de kamertjes. Een hectisch gedoen en vooral heel hartverscheurend voor de bevallende vrouw in kwestie.

Vandaag, mijn tweede dag, vertrok ik met goede voornemens! Ik wou minstens 1 bevalling doen en een episiotomie hechten. Tijdens de wandeling naar het ziekenhuis werd ik overvallen door bakken regen!! Zelfs mijn paraplu kan de Moesson-douches hier niet trotseren...Ik stapte letterlijk in mijn eigen sopje het verloskwartier binnen.
Momenteel liggen er enkel primigravida, wat met zich meebrengt dat een bevalling niet zo vlot kan verlopen, maar toch wou ik mijn kans wagen. En mijn tijd was aangebroken, de vrouw die ik opvolgde had volledige ontsluiting, persdrang en ik trok 2 paar handschoenen aan. De vrouw had het echter heel moeilijk met het volgen van de instructies van de verpleegkundigen. Rondom mij stonden er al snel 4 verpleegkundigen en iedereen riep uit volle borst: SKUMA, SKUMA, SKUMA wat PERS, PERS, PERS betekent! De vrouw perste continu door, niet afgaand op haar uteruscontracties en de verpleging maakte zich enorm kwaad omdat het hoofd van het kind niet verder schoof. De vrouw perste naar mijn mening volledig foutief. Ze duwde haar benen naar voor, maar zette geen kracht onderaan, op haar perineum. Ik probeerde het de verpleging uit te leggen, maar in plaats van haar correct te instrueren, werden ze nog kwader. Ze tilden haar hoofd op, klapten op haar buik en probeerden haar wegwijs te maken in het feit dat ze het ritme van de uteruscontracties moet volgen om te persen. Ik kreeg de tranen in mijn ogen! Dit was toch onmenselijk!!! De vrouw lag zodanig te woelen, dat ze haast van het bed viel.
Het persen ging verder en opeens veel beter, het hoofd van het kind kwam heel goed naar voor, iedereen riep SKUMA, maar ik was enorm bang voor een volledige laceratie en wou het liever met gedoseerde kracht laten verlopen. Met voldoende damsteun en vele zweetdruppels werd de jongen geboren...meteen de luchtweg vrijmaken, het kind stimuleren en warm houden met een handdoek terwijl de assisterende vroedvrouw de navelstreng afklemde en de placenta liet komen. James huilde en de mama riep: Daktari, daktari, thank you! God bless you! Ik kreeg opnieuw de tranen in mijn ogen! Alles verliep goed en al gauw lag kleine James naast mama! En ik...ik hechtte de kleine laceratie en was doodgelukkig!

Verdere avonturen volgen!

Eline